Rozdział 18. "A Thousand Years"

~Harry~


- Co zamierzasz robić? - zapytałem lekko się śmiejąc.
- Zobaczysz. - posłała mi uśmiech.
Czy ona będzie grała i śpiewała? Nigdy mi nie mówiła, że potrafi. W sumie nie mówiła też, gdzie poszła na studia. Fakt faktem nie pytałem, ale mogła powiedzieć. Położyła dłonie na klawiszach i zaczęła.

(włącz)

The day we met,

Frozen I held my breath

Right from the start

I knew that I'd found a home for my heart

To fall

But watching you stand alone,

All of my doubt suddenly goes away somehow

Śpiewała jak anioł. Grała też idealnie. Patrzyłem na nią i nie potrafiłem nic z siebie wykrztusić, gdy nagle powiedziała:

- Śpiewaj ze mną. 

Zrobiłem tak jak poprosiła. Zatraciliśmy się w tym oboje. Po raz pierwszy śpiewałem z płcią przeciwną, po raz pierwszy śpiewałem z dziewczyną, którą kocham. Co dziwne i bardzo rzadkie, nasze głosy mają idealną harmonię między sobą, świetnie ze sobą współgrają. Gdy skończyliśmy spojrzała na mnie swoimi niebieskimi oczyma i zapytała z uśmiechem:

- I co? Zrozumiałeś mój przekaz?

- Chyba tak. - uśmiechnąłem się, ale szczerze, do końca nie byłem pewien, czy dobrze wszystko odczytałem. Czy chodziło jej o to co do mnie czuje, czy nie...

- Czyli już się nie gniewasz i wiesz co do Ciebie czuję? - zapytała się. 

- Jasne, że się nie gniewam, ale chyba nie do końca wszystko zrozumiałem. - zmieszałem się.

- Boże... Harry. Chodź ze mną. - powiedziała wstając i podając mi rękę, którą chwyciłem. 

- Gdzie idziemy? 

- Do mojego pokoju.

- Mhm. Ok. - zaśmiałem się.

- Żadnych podtekstów Curly.

- Jasne, jasne.

Stanęliśmy przed drzwiami jej pokoju.

- Teraz mnie słuchaj uważnie. - powiedziała i weszła do środka, a ja za nią. - Jeżeli ktoś lub coś, że tak to określę "wbije" mi się głęboko w pamięć i po prostu nie może wyjść mi z głowy i nie mogę przestać o tym czymś lub kimś myśleć, to zawsze przelewam to na płótno. - powiedziała i otworzyła szafkę. - To co zaraz Ci pokarzę - dodała wyciągając coś z szafki - Namalowałam jakiś czas temu, bo choć nie chciałam żeby tak się stało i zapierałam się sama przed własnym sumieniem, to ostatecznie ten chłopak, który jest właścicielem tej części ciała, zawrócił mi w głowie. 

Nie wiedziałem o co jej chodzi. Ma innego czy co?

- Patrz i powiedz kogo to oczy? - pokazała mi piękny obraz.

Spoglądnąłem na nie i wydały mi się bardzo znajome. Chwila, przecież to moje oczy. Czyli że...

- Czyli, że Ty też czujesz do mnie to samo, co ja czuję do Ciebie?

- A czyje to są oczy? - zaśmiała się.

- Moje. 

- No to co się głupio pytasz. Nie sądziłam, że będę Ci musiała to pokazywać. Myślałam, że piosenka wyrazi wszystko w 100%. Przecież to było takie oczywiste, Harry.

- I have died everyday waiting for you. Darling don't be afraid I have loved you, for a thousand years. I'll love you for a thousand more. - zanuciłem. 

- Dokładnie, czy to było aż takie trudne?

- Może i nie trudne i teraz już wszystko rozumiem, ale na początku byłem tak zaskoczony tym wszystkim, że grasz i śpiewasz, że z początku nie skupiłem się w ogóle na tym o czym do mnie śpiewasz. Dopiero teraz analizując, wiem o co Ci chodziło. Czyli mnie kochasz?

- No jasne, głuptasie. To dosyć dziwne, ale tak, kocham Cię. 

Cieszyłem się jak gwizdek i nic nie mówiąc pocałowałem Sophie czule. Byłem, w tym momencie, chyba najszczęśliwszym facetem na ziemi. Czekałem przecież na to już od dawna.

- Sophie.

- Co?

- Czego jeszcze nie wiem o Tobie?

- Nie powiedziałam Ci czegoś?

- No, nie wiedziałem, że grasz, śpiewasz, malujesz...

- Oo, wiesz, nie jestem typem, który lubi się chwalić. - zaśmiała się - No jeszcze oprócz fortepianu, to gram na saksofonie i gitarze no i studiuję w Arts razem z Mary. Ona też gra na saksofonie i fortepianie. 

- Co do studiów, to dlatego tu przyjechałyście?

- Tak, właśnie dlatego. Gdyby nie pragnienie Mary, żeby mieszkać w Londynie byłabym teraz pewnie w Nowym Yorku. 

- Mhm. Coś jeszcze powinienem wiedzieć?

- Chyba teraz wiesz już o mnie wszystko. - zaśmiała się.

- To dobrze. - uśmiechnąłem się - Masz może ochotę na jakiś deser?

- A co proponujesz?

- Gorącą czekoladę z bitą śmietaną. - puściłem jej oczko.

- Uuu, brzmi kusząco. 

Zeszliśmy na dół i zaczęliśmy przygotowywać deser. Gdy skończyliśmy znowu poszliśmy do pokoju Sophie. Usiedliśmy na łóżku, gadaliśmy i piliśmy czekoladę. Później włączyłem film, jeden z moich ulubionych "Love Actually" na laptopie Sophie. Gdy film się skończył spojrzałem na Sophie. Spała wtulona we mnie. Nie chcąc jej budzić, położyłem się obok i też zasnąłem. 

Z samego rana obudził mnie jakiś śmiech zza drzwi. Jakby Niall i Mary. Z pewnością. Spojrzałem na zegarek. Było pięć minut po 7. W sumie dosyć wcześnie, ale dziś poniedziałek, więc Sophie idzie na zajęcia. Nie wiem jednak, na którą. Delikatnie wyszedłem z łóżka i skierowałem się w stronę drzwi. Cicho je otworzyłem i wyszedłem. Zszedłem na dół, gdzie w kuchni nasza słodka para nie szczędziła sobie czułości. 

- Cześć wam! - powiedziałem. 

Horan uśmiechnął się, a Mary ze zdziwioną miną powiedziała:

- Co Ty tu robisz?

- Yyy, stoję?

- Przecież on jest z Sophie - zaśmiał się Niall.

- Co!? Jak to? - krzyknęła Mary.

- Normalnie. - odparłem. - Powiedz mi lepiej, na którą macie zajęcia?

- Na 8. - powiedziała. - Serio jesteście razem? To czemu ja nic o tym nie wiem? - uśmiechnęła się.

- No bo jesteśmy razem w sumie od wczoraj. - puściłem jej oczko. 

- Wiedziałem, że będziecie razem. - zaśmiał się Niall. - To było do przewidzenia.

- Ok. Ja też się bardzo cieszę. Super i w ogóle, ale Harry.. - spojrzała na mnie Mary - Jeżeli ją skrzywdzisz to wiesz...

- Nie skrzywdzę. OBIECUJĘ. - powiedziałem - A teraz przeproszę Was gołąbki i pójdę obudzić Sophie. 

Wróciłem do pokoju. Sophie jednak już nie spała. Słychać było jak krząta się w łazience. Wszedłem do środka. Właśnie malowała sobie kreskę.

- Myślałem, że przyjdę i Cię obudzę, ale Ty już nie śpisz.

- Widzisz no, jaki pech. - zaśmiała się. - Za to możesz mnie odwieźć na uczelnię. - uśmiechnęła się, podeszła do mnie i pocałowała czule. 

- Oczywiście, z chęcią Cię odwiozę kochanie. - odwzajemniłem pocałunek.

- Bardzo dobrze. A teraz chodźmy, bo muszę jeszcze coś przegryźć przed wyjściem. 

Złapałem ją za rękę i zeszliśmy na dół. Gdy Mary nas zobaczyła podbiegła do Sophie i powiedziała jej coś na ucho. Ta się tylko zaśmiała i podeszła do lodówki. Wzięła coś do jedzenia i od razu skierowała się do wyjścia. Musieliśmy jechać oddzielnymi samochodami, bo ja przyjechałem swoim i Niall swoim. Może trochę dziwnie to wyglądało jak podjechaliśmy pod uczelnię, ale mi to nie przeszkadza.

- To pa kochanie. - mówiąc to pocałowałem Sophie. - Miłego dnia.

- Dziękuję. Do zobaczenia później. - uśmiechnęła się i wyszła zamykając za sobą drzwi. Pomachała mi i podeszła do Mary, którą złapała pod rękę i ruszyły w stronę drzwi wejściowych uczelni. Gdy tylko zniknęły za nimi pojechałem do domu. 

Wchodząc do domu zadzwonił do mnie telefon. Wyciągnąłem go z kieszeni i spojrzałem na ekran. Dzwoniła mama. Odebrałem.

- Cześć mamuś!

- Hej synku. Co słychać? Jak sprawy z Sophie? - zapytała.

- Wiesz, no wszystko ok. Wczoraj byłem u niej i wszystko sobie wyjaśniliśmy. 

- I co? - znowu zapytała.

- I ona też do mnie to czuje. - uśmiechnąłem się sam do siebie.

- Czyli jesteście razem? 

- Na to wygląda.

- Super. - powiedziała.

- Jest!!! - usłyszałem krzyk Gemmy.

- Masz na głośnomówiący?

- Tak. - zaśmiała się mama - Dobra synek, wpadnij z Sophie do nas w ten weekend ok? Zrobię coś pysznego.

- Jasne. Wpadniemy. A teraz muszę kończyć, bo jak patrzę na mój dom to nie widzę nic innego jak jeden wielki burdel, a jeszcze zaraz muszę jechać do studia.

- Ok synuś. Kocham Cię. Do zobaczenia.

- Też Cię kocham mamuś. Pa.

Rozłączyłem się i szybko posprzątałem. Nie miałem za dużo czasu. Wychodząc zadzwoniłem jeszcze do Sophie.

- Hej Hazz, co jest?

- Przyjechać po Ciebie?

- Nie. Bo idę z Mary i Alice do Milkshake City. Poza tym nie będziesz się urywał ze studia, bo wiem, że dzisiaj znowu tam będziecie. Przyjedź tak po 7pm do mnie, ok?

- Niech Ci będzie. A i mama dzwoniła, zaprasza na weekend. Jedziemy?

- Jasne. Dobra kończę, bo właśnie przerwa na lunch się skończyła. Kocham.

- Też Cię kocham. Pa.

Po krótkiej rozmowie z Sophie odpaliłem samochód i pojechałem do studia. Gdy wszedłem do środka chłopcy podlecieli i zaczęli krzyczeć:

- W końcu! Super. - przytuliliśmy się. 

- Byłeś załamany w piątek, a teraz widzisz. Mówiłem, że musisz poczekać, że nie wolno tak napierać i się od razu obrażać. - powiedział Liam. 

- No wiem, wiem. Miałeś rację Payne. - uśmiechnąłem się. 

- Super! Teraz musimy zrobić imprezę, albo randkę na pięć par. - zaśmiał się Louis.

- Ty, w sumie dobry pomysł - odparł Zayn - Ja się piszę.

- No ja też. - powiedział Niall

- Tak samo ja. - dodał Liam

- No ja też, ale nie w ten weekend, bo do mamy jedziemy. 

- To my jedziemy z Wami. - powiedział szybko Lou - Twoja mama nas kocha. - zaśmiał się - To jak? 

- Hmm. Dobry pomysł. W sobotę przyjedźcie i zrobimy grilla. Ok? 

- Jasne. - odparli chórem.

- Dobra chłopaki - przerwał nam Paul, który właśnie wszedł - Kończcie gadanie i  nagrywamy. Wchodzić po kolei do nagrywania. Już. Nie ociągamy się.

- Jasne Paul. - odpowiedzieliśmy zgodnie. 

___________________________________________________

Czytasz - komentuj! 

Tym razem trochę dłuższy. :) I w ogóle dodałam jeden po drugim, co jest dziwne, ale zrobiłam to tylko na prośbę @newyouxo :) Liczę na komentarz. xx